Strona:Józef Weyssenhoff - Sprawa Dołęgi.djvu/134

—   128   —

z Halszką zaś pożegnał się na ostatku, bo ta odsunęła się pod jakimś pozorem od grona gości. Podając rękę Janowi, rzuciła oczyma w stronę matki i otworzyła usta, jakby miała jeszcze coś pilnego, coś najważniejszego do powiedzenia. Ale było to zupełnem niepodobieństwem pośród milczenia, otaczającego wyjście Dołęgi. Błysnęła więc tylko ku niemu nawpół rozpaczliwym uśmiechem i ścisnęła mu rękę wymownie. Jeżeli jest domyślny, zrozumie.
 Skoro drzwi zamknęły się za wychodzącym, Kersten rzekł, oddychając głęboko:
 — Aaa! Jest jakaś ulga w powietrzu...
 I zaśmiał się sam ze swego dowcipu.
 — Jak się nazywa ten pan? Kto to taki? — pytał grzecznie Reckheim księżnej.
 — To jest pan Dołęga... Do-len-ga... Trudne są czasem polskie nazwiska. Bardzo dobry inżynier, pracował u nas w Warze.
 Halszka, zaciąwszy usta, patrzyła nienawistnie na Kerstena i mełła między ząbkami straszne groźby:
 — Ja ci tu dam, stary ośle...
 Gdy się goście rozeszli po szóstej, księżna Hortensya zawołała starszego służącego.
 — Dlaczego Dominik wpuścił pana Dołęgę bez anonsowania?
 — A nie wiedziałem, proszę księżnej pani — przychodzi we środę, pyta, czy księżna pani w domu...