Strona:Józef Weyssenhoff - Puszcza.djvu/40

 — Hm... możnaby pójść. — Daleko stąd?
 — Blisko może być jeden, dwa. A jeżeli już na same ichnie królestwo iść, tak wiorst piętnaście przy granicy z panem Oleszą.
 — No, to moglibyśmy zdążyć jeszcze przed wieczorem — rzekł Kotowicz dosyć obojętnie.
 Ale Moroz utkwił zdziwione, mrugliwe spojrzenie w Kotowicza:
 — Sam panoczek chcesz zasadzać?
 — Jak to “zasadzać”? Nie rozumiem.
 Moroz zastrzegł powiekami dwuznacznie, tak, że trudno było zgadnąć, czy drwi, czy się rozrzewnia.
 — Tak wielmożny pan może i nie byłeś ni razu na tokach?
 — Przyznaje się, że nie byłem — odrzekł swobodnie Edward.
 — Najlepszego smaku pan nie znasz — wydeklamował Moroz z przekonaniem.
 — No... zobaczymy. Więc jakże się to robi?
 — A ot tak: pójdę ja w las na wieczór i dwóch, trzech głuszców panu zasadzę... znaczy się: upatrzę, gdzie one zapadły. A przed świtem ja już panoczka doprowadzę do samej tej gałęzi, gdzie on siedzieć będzie.
 — To trzeba wyjechać stąd w nocy?
 — Wiadomo! zaraz po północy — inaczej nic nie będzie.
 Kotowicz namyślił się.
 — Pojedziemy jutrzejszej nocy, bo dzisiaj mam dokończyć rachunki.
 Strzelec skłonił się:
 — Słucham.
 A potem dodał, rozglądając się po niebie i