Strona:Józef Weyssenhoff - Puszcza.djvu/226

Muraszki przed zachodem będziem. Pośpieje on, tak przyjedzie; a nie — sami łosia ubijem.
 — Nie — odrzekła stanowczo Renia — tutaj na waszego pana poczekamy.
 — Jak wola.
 Krótkie milczenie.
 — A jak Moroz myśli: czy pan dzisiaj przyjedzie, czy nie przyjedzie?
 — Myśleć, to pusta rzecz, panieneczka — wiedzieć trzeba.
 Znowu chwila milczenia.
 — Ot, żeby u pana żonka była, tak w domu siedziałby — odezwał się Moroz.
 — Renia słyszała już dawniej od strzelca to samo zdanie. Wtedy nie odpowiedziała, dzisiaj zdobyła się na odwagę i rzekła z westchnieniem:
 — A tak.
 Moroz pochwycił skwapliwie tę niteczkę zwierzenia:
 — Wszak jemu żonki trzeba, i nie zagranicznej, a swojej, zdrowej, pięknej — ot, po sąsiedzku...
 — Dobrze — przerwała szybko Renia z obawy, aby Moroz nie nazwał jej poprostu po imieniu — ale on nie chce jeszcze żenić się — mówiłam z nim o tem — tymczasem nie może... chyba później...
 — Tak panieneczka mówiłaś z panem o takicn rzeczach i nic z tego nie wyszło? — —
 Renia przeciskała się trudno między chęcią wybadania Moroza, a obowiązkiem dyskrecyi względem Kotowicza:
 — Bo widzi Moroz... my jesteśmy w przyjaźni, ale nie w takiej zwyczajnej... ja bardzo pragnę zdrowia i szczęścia dla pana Kotowicza, jabym