Strona:Józef Weyssenhoff - Puszcza.djvu/225

 — To kiedy pan Bronisław do nas przyjedzie, ja mu także pościelę — odrzekła Renia.
 — Nie warto, bo to samo zrobi Olimpka. — Czy Olimpka będzie usługiwała twojemu panu Edwardowi?
 — A nie!
 — To może Wasilisa, ogrodnikowa?
 — Jeszczeby też!
 — Co co? — bo ładniejsza?
 — Nie. — To nieprzyzwoicie. Hawryluka ze stajni przyślę mu rano.
 — Widzę, Reniu, że obmyśliłaś wszystko, jak minister. Ale... nie trzeba nadto psuć mężczyzn...
 — Ja go przecie nie psuję. Marcelko; ja go... lubię!
 — Tak, tak, ściel mu łóżko, Reniuś.
 Na południe stawił się Moroz z powrotem, już z wiadomością bezpośrednią, że Kotowicz nie przyjechał do Turowicz. Można więc było przypuszczać, że przyjedzie przed wieczorem z Osowy do Kurenicz.
 Po obiedzie, w porze wypoczynku, Renia poszła na gawędę w kredensie z Morozem, którego uprzednio ugościła potrawami z pierwszego stołu. Stary strzelec dziękował za gościnę i dowcipkował z nerwowem ożywieniem, którem umiał pokrywać różne stany swej duszy niedościgłej.
 — Ot, pogoda piękna, jasna, że i w wiewiórce komorę najdziesz, kiedyby ona pańskiego strzału warta była. Pójdziem, panieneczka, w las! Do ciecieruków doprowadzę, lisa ubić możem, a już wieczorkiem, kiedy zasiądziem, tak łoś pewny. Pójdziem — a?
 — A cóż? — wiadomość tu zostawim, że u