Strona:Józef Weyssenhoff - Puszcza.djvu/171

mnie słyszał? Bo od kogóżby zresztą? Aha, od pana Justyna? To mój wielki przyjaciel.
 — I mój także. Kocha się w pani.
 Renia zbyła ten nawias zażenowanym nieco uśmiechem; zaczęła o dolegliwościach Sasa:
 — Żeby mógł się wykurować! Ale próbował już kuracyi elektrycznej i ciągle dla zdrowia jeździ za granicę... To mnie tylko pociesza, że nie widać pogorszenia. I zawsze wesół; od czasu, jak go pamiętam, zawsze ten sam.
 — A ja go pamiętam, zdaje mi się, zdrowego. Tylko to było... przed pani urodzeniem, za moich lat gimnazyalnych. — Dosyć o Sasie, bo go nie wyleczymy, a skończą się fajerwerki...
 — Prawda! więc mówmy o sobie.
 — Cyba o pani. — O mnie? — — to długa historya, niezabawna.
 — Ja jednak wiem trochę o panu — zaczęła Renia z odcieniem bojaźliwej zalotności.
 — Chyba także od Sasa?
 — Nie; przypadkiem.
 — Niechże mi pani opowie ten przypadek, proszę. Proponuję, abyśmy mówili, jak dawni znajomi. — — Chyba że mnie pani ma jeszcze za blagiera, jak to już dzisiaj usłyszałem?
 — Nie, nie, już nie! Ja nie cierpię blagierów, a pana przecie... no, więc powiem — przełknęła jednak z trudnością — pan jest podobno zaręczony?
 — Zaręczony! — zadziwił się szczerze Kotowicz.
 Ale w lot zmiarkowawszy, o czem mowa, i że przedmiot jest nieuchronny, chciał zyskać przewagę w konwersacyi: