Strona:Józef Weyssenhoff - Puszcza.djvu/167

 — Ach, mój drogi!! — —
 Tyle tylko na razie zdołał odpowiedzieć Edward; dopiero potem, zapinając buty, wytłómaczył się obszerniej.
 — Jest cudowna! Kiedy nas ta piekielna ulewa skąpała, — rozumiesz? — zobaczyłem ją prawie całą przez suknie zmokłe do nitki! i włosy jej się rozplotły, mokre, rusałcze włosy — potąd!
 Sas połykał ślinę, jakby zazdrośnie:
 — No, to ci się awantura opłaciła? Nie bez tego, żebyś choć kończyka tych włosów nie pocałował, albo skórki gdzie nie osuszył ustami?
 — A nie, nie! nawet nie pozwoliłem sobie na aluzyę. Nie! Renia nakazuje szacunek — — takie śliczne, czyste dziecko, które mi los oddał na chwilę w opiekę, bezbronne...
 — Hi-hi-hi — śmiał się Sas satyrycznie — to zdaje się ja tak mówiłem w Turowiczach, nie pan dobrodziej?
 — Słusznie. Ty ciągle masz słuszność. To jest nawet serya nadzwyczajna; jak zaczniesz się mylić, będzie serya pomyłek. Ale wracając do Reni, szczęśliwy będzie, kto ją dostanie.
 — Spróbuj być tym szczęśliwym; nie widzę nic na zawadzie.
 — A właśnie! nic! — zaśmiał się gorzko Edward.
 Nie dał mu Sas zanurzyć się w zwątpienie:
 — No, ubieraj się, kiedy łaska. Już tam wszyscy jak głodne wilki krążą po pokojach, czekając na wieczerzę.
 — Co włożyć: frak, czy surdut? mam jedno i drugie w walizie.
 — Jeżeli chcesz się odróżnić od braci szlachty, kładnij frak; będziesz unikatem.