Strona:Józef Weyssenhoff - Puszcza.djvu/117

Morozowi, odjechały. Zaledwie oddaliły się trochę, Renia rozpoczęła gawędę z siostrą:
 — Jak ty sobie tłómaczysz te wszystkie urządzenia w Turowiczach?
 — Że Kotowicz blaguje... Opowiada nam o zamiarach sprzedaży majątku, tymczasem dom przystraja w łazienki, meble i pawilony nad rzeką... Blagier jest!
 — Dlaczego tak ostro, Marcelko? Zmienił zdanie przez parę tygodni. Ale dla kogo to robi? Jak myślisz?..
 — Dla kobiety. Tam wszystko, co on wprowadził, pachnie kobietą.
 — To pewno chce się żenić?
 — Phii?.. Może tylko oczekuje tej pani, którą ma na biurku aż w trzech egzemplarzach...
 — Ach, Marcelko! i mnie to przychodziło do głowy! To nieszczęście!..
 — Dlaczego? Nic przecie o niej nie wiemy.
 — Ona mi się bardzo nie podoba. Jabym ją... jabym jej... no, jednem słowem, ona nie warta pana Kotowicza!
 — Ej, Reniu, Reniu...
 — Co? cóż ja złego mówię?
 — Pierwszy raz cię widzę nierozsądną; zadurzasz się w tym Kotowiczu...
 — A ty nie widzisz, że to nadzwyczajny człowiek z niego?
 — Nadzwyczajny?! Wierz sobie w to, jeżeli chcesz. Ale bądź pewna, że on ani myśli o żadnej z nas... To jakiś Francuz, który Wschodu nie nawidzi.
 — Poco ma lubić Wschód? są różne Wschody — mruknęła Renia i zamilkła, bo było jej pilniej do