Strona:Józef Weyssenhoff - Puszcza.djvu/116

 Renia zamyśliła się głęboko i znowu zaczęła badać:
 — Czy bywają tu jacy goście?
 — Póki co, mało. Był jeden frant zagraniczny.
 — Kto taki? Jak się nazywa?
 — A Boh jaho wiedaje! Był cztery, pięć dni, ziewał straszno; wypił, co dali jemu i... pojechał od nas. Takich nam nie trzeba... Ot, żeby u naszego pana żonka, tak dom poweselałby!
 Moroz przybrał minę poufale dowcipną, panny zaś przycichły w tej delikatnej materyi. Młodsza jednak nie wytrzymała długo w powściągliwości języka:
 — Może pan jest z kim zaręczony?
 — Jakże mnie wiedzieć, panieneczko?.. “Nie czuwać”. Atoby sama zapytała, pan “skazauby”.
 — Trzeba już nam do domu — zwróciła się Marcelka do Reni, przerywając ślizki temat.
 — Jabym jeszcze chciała zobaczyć to, co budujecie nad rzeką; widziałam tam drzewo i ludzi — dopraszała się Renia.
 — Możno, panieneczki, można — zgodził się łatwo Moroz.
 I doprowadził dwie amazonki do Ptyczy, gdzie już naszkicowano plan drewnianego budynku na palach. Dwa pale węgielne, daleko wysunięte, wbito już w dno rzeki. Miała tam stanąć zakryta łazienka do rzecznej kąpieli, pod prostym kątem zaś do niej debarkader w kształcie altany na brzegu rzeki. Cieśla miał przy sobie plan rysowany przez samego Kotowicza. Można było z rysunku wyobrazić sobie ładny budynek ze stołami i ławami, przygotowany do uczty sielskiej.
 Po sumiennem obejrzeniu projektu i zaczętych robót, Oleszanki dosiadły koni i, podziękowawszy