Strona:Józef Weyssenhoff - Puszcza.djvu/115

 — Niech nam Moroz powie, co pan Kotowicz tu robi, kiedy tak sam w domu siedzi? — pytała Renia.
 — Wiele w nocy pisał i papiroski kurzył, kiedy przyjechał. Tak teraz już mniej. Bywa, rano wstanie, do lasu idzie, drzewo mierzy, gospodarki pilnuje...
 — Nawet gospodarki rolnej?
 — Jon-że sam owies za ogrodem siał, kiedy baćka wielmożnych panienek tu przyjechał.
 Oleszanki, zwłaszcza Renia, znały Moroza osobiście i z reputacyi; wiedziały, że strzelec jest osobą poważną i może trochę przesadza, ale nie kłamie bez powodu. Renia wypytywała dalej Moroza, z którym była w kokieteryach myśliwskich:
 — A do naszych polowań ma pan Kotowicz ochotę?..
 — Ochotnik on! tylko że czasu mało w tym roku.
 — Ileż głuszców zabił tej wiosny?
 — Jaż mówię panience: mało. Na przyszły rok urzniem my po nich — odpowiedź była wymijająca, gdyż Kotowicz polował dwa razy tylko i nie zabił głuszca.
 Po wypiciu herbaty panny ociągały się jeszcze z wyjazdem, choć deszcz ustał i świeciło odmłodzone słońce przez lśniące liście. Myszkowały po dworze, zaglądając wszędzie; nauczyły się planu domu dokładnie. Po drugiej stronie sieni była wydarta świeżo podłoga.
 — Ach, to tutaj będzie pewno łazienka? — zauważyła Renia. — Dlaczego nie przy pokojach pana?
 — Nie mogę wiedzieć — odrzekł Moroz — tak przykazano, a my robim.