Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/323

—   321   —

surowego mięsa, bo jatki znalazł zamknięte i puste. Ale zdobył w Ogniwie gotową pieczeń i skąpy funcik masła. Był zatem dzisiaj zasłużonym współtwórcą obiadu. Wypytywano go, jak wygląda ulica.
 — Sympatycznie — opowiadał — miejsca mnóstwo — nie widać prawie tego gałgaństwa, którego już dosyć napatrzyliśmy się.
 — I wojska nie widać? tych naszych „obrońców“? — parsknął pogardliwie Łabuński.
 — Nie widziałem. Tylko przy ratuszu stoi tam jeden z drugim. A więcej wałęsa się podobno na placu Sofijskim i na Teatralnym, bo tam weselej za wysokiemi murami. Ale hukają po mieście spadające szrapnele, hukają.
 — Toż słyszymy i teraz — zauważył Łabuński. — Jeszcze się szelmy nie zabrały do jedzenia. Zwykle o tej porze przerywają bombardowanie. A pan widział jaki wybuch pocisku, panie Celestynie?
 — Widziałem parę. — — Ale to niewinne.
 — Jakto: niewinne?
 — Trzeba tylko znać topografję — ciągnął Celestyn, zbrojny świeżem doświadczeniem. — Tamci walą przecie z jednego punktu za Dnieprem. Cała rzecz: uważać, które miejsca zasłonięte są od Dniepru przez mury i pod temi murami najspokojniej myk — myk.
 — A kiedy wypada droga wpoprzek ulicy odsłoniętej, albo przez plac?
 — No... wtedy przyśpiesza się kroku.
 — Zawsze to mniej bezpieczna przechadzka — zauważyła pani Łabuńska.