Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/255

—   253   —

 Tadeusz przeszedł tym razem przez podwórze i w parę minut znalazł się w swojem mieszkaniu. Poszedł do pokoju Celestyna, który na melancholję zażywał czytania jakiejś książki.
 — Co to jest? — — po rosyjsku?
 — Dzieła Szczedrina-Sałtykowa. Polskiej książki nie mogłem dostać — — gazet tutejszych już nie znoszę: kroniki ze szpitala obłąkanych, pisane też przez warjatów. — — A ten bestja Szczedrin! Chyba nikt z Polaków tak nie zbabrał Rosji, jak ten genjalny kpiarz i rodowity Moskal. Ciekawym, czy dzisiejsza Rosja znajdzie między swoimi takich artystów-katów, jak Szczedrin?
 — Wątpię, aby znalazła — odrzekł Sworski — bo rzeczy dzisiejsze są nie do śmiechu — są ponad śmiech.
 Zamyślił się na chwilę i wkrótce machnął ręką:
 — Co nam po tej akademji? — Wracam od Łabuńskich.
 — A co nam po Łabuńskich? — odciął się Celestyn.
 — Zaraz zobaczysz. Najprzód Łabuńscy mieszkają o tu — patrz — z tamtej strony podwórza.
 — Doprawdy? — odrzekł Celestyn obojętnie.
 — Następnie: nie było ich w domu, ale przyjęła mnie sama Hanka — dała mi herbaty — rozmawiałem z nią długo.
 — Ho, ho...
 — Co ma znaczyć to hukanie?
 — No... nic. To już drugi raz. Bardzo ci winszuję.
 — Fatalnie spudłowałeś, Celestynie. Bo Hanka kocha się właśnie w Bronku Linowskim.