Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/254

—   252   —

 — Kiedyż znowu pana zobaczę?
 — Znajdziemy sposobność, tem bardziej, że mieszkamy prawie w tym samym domu.
 — Jakto?
 — Ja mieszkam od strony Dniepru, a pani od strony przeciwnej — ale mamy wspólne podwórze.
 — Nadzwyczajne! Posiadłość Ginsburga jest tak ogromna, że ciągle odkrywam tu znajomych.
 — Rzeczywiście. Mieszka tu podobno półtora tysiąca ludzi; wychodzi się trzema wyjściami na dwie ulice — można się i przez rok nie spotkać. — — Ale można się i spotkać, gdy kto chce.
 — Z pewnością. Ja naprzyklad wychodzę prawie co rano, o dziewiątej, na ten skwer w kącie podwórza. Pachną tam kwiaty.
 — Spróbuję i ja tam się znaleźć którego poranka, aby powąchać kwiaty, szczególniej jeżeli będę wiedział co nowego... o naszej sprawie. Czy widać skwer z tutejszych okien?
 — Widać go właśnie z mojego pokoju.
 — Ja go też od siebie mogę zobaczyć. Więc gdy będę miał coś do powiedzenia pani, zejdę rano o dziewiątej na skwer.
 — Doskonale! — zawołała H anka zapalczywie, ale wnet przyszła jej do głowy wątpliwość: Przecie niema w tem nic złego?
 — Gdyby było co złego — odrzekł Sworski — nie poddawałbym pani tej myśli.
 — Więc jeszcze raz bardzo, bardzo dziękuję i do miłego widzenia.