Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/225

—   223   —

 — Ale niema tu jednego, którego znam i chętniebym posłuchała...
 — Czy nie mogę wiedzieć, kto to taki? Ja ich wszystkich znam — zaciekawił się Adachna.
 — Kiedy pan ich zna, niech zgaduje. — — Oni wiedzą — zawołała panna, wskazując na siostrę i kuzynów, żywo podniecona. Zagrajmy w „tak lub nie“. Pan niech pyta, a nam wolno odpowiadać tylko „tak“ albo „nie“.
 — Dobrze — rzekł Rewiatycki, gotów do wszelkich zabaw z pannami. — Zatem... oficer?
 — Tak.
 — Jakiej rangi? Melodyjne mruknięcie, niby rechot trzech różowych żab, ozwało się z zamkniętych trojga ust dziewczęcych, poczem silny akord potrójnego śmiechu.
 — Prawda! nie wolno mi tak pytać. — Więc... porucznik?
 — Tak — rzekła Hornostajówna.
 — Nie — Hanka.
 — Nie wiem — starsza jej siostra, Tereska.
 — Teraz któraś z pań zapłaci mi fant. Ale tym czasem nie wymagam — i ułatwiam odpowiedź. — Młody?
 — Tak — zgodziły się wszystkie.
 — Z tutejszych stron?
 — Nie.
 — Nie z tutejszych?
 Nagle Adachna, który był przecie sprytny i domyślny, skoordynował w pamięci jakieś wspomnienia,