Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/148

—   146   —

 — Przecie przy bramie mieszka Serwacy — zauważył Bronek — jemu wszystko można powierzyć.
 — Ach, prawda — zawołał Sworski — pamiętam go.
 Zadzwonił — po chwili za k ratą bramy ukazał się stary odźwierny w bieliźnie, łysy i tak chudy, że bardziej, niż kiedykolwiek, wyglądał na tradycyjne uosobienie Czasu.
 — Czego trzeba? — zagadał wojowniczo do przychodniów pieszych, wcale tu niezwykłych o tej godzinie.
 — Serwacy! — krzyknął Linowski — nie poznajecie? To ja, Bronek!
 — Chryste Panie! — rzucił się stary do otwierania bramy, a potem na kolana przed noszami, na których spoczywał Bronek.
 — Nic wielkiego! — odrzekł Linowski — trochę mnie tylko dziabnęło, a oni mnie pieszczą. To moi przyjaciele.
 — Przecie panicz raniony?
 — Mówię wam, że lekko. Rodzice w domu?
 — Jaśnie pan hrabia wyjechał do Warszawy. Pani hrabina jest.
 — Doskonale! Biegnijcie do pałacu i powiedzcie kamerdynerowi... Nie mówcie, żem ranny, tylko że chcę wejść niepostrzeżony z dwoma przyjaciółmi. Moją matkę niech uprzedzi ktoś... najlepiej panna Stasia.
 — Słucham — odrzekł Serwacy — i wielkiemi krokami oddalił się ku pałacowi.