Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/100

—   98   —

 — Ach nie! — to matka. Ojciec... ojca mego niema w domu.
 Następnie prosił porucznika, aby przedłużył popas w folwarku, bo i przekąsić warto i oczekuje posyłki z Inogóry.
 — Można — odrzekł porucznik Grot — nawet lepiej prowadzić konie, gdy się zciemni. A ja tym czasem wypytam parobków. Patrzcie, jakich tam paru setnych chłopów.
 Poszedł więc z kolegami ku stodole, gdzie skupiła się służba folwarczna.
 — No, chłopcy, jakże się wam podobało polskie wojsko?
 — A nic sobie, grzeczne — odrzekł swobodnie tęgi parobczak.
 — A wam nie chciałoby się pójść z nami na wojenkę?
 — Poczekamy, panie wojskowy, aż was będzie więcej.
 — Patrzcie go! myśli, że nas jest tylko ośmiu na świecie!
 Żart podobał się służbie folwarcznej. Zachichotały kobiety, które już ośmieliły się i wyszły na podwórze folwarczne. Ktoś nawet, basując oficerowi, zawołał:
 — Głupiś, Antek!
 A porucznik Grot mówił dalej:
 — Mamy kilkadziesiąt tysięcy naszego wojska w Galicji, która teraz jest już polską ziemią, jak i ta, cośmy ją Moskalom odebrali aż po Kielce. Przyjdzie nas siła tu, za kilka dni. I Warszawę odbierzemy, polską stolicę. A Radom przedwczoraj odebrali nasi