Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/99

—   97   —

każe. Ale mnie w domu nie zastałeś — rozumiesz? Niema mnie w domu. Tak powiedz tym panom.“ Co ja teraz, nieszczęśliwy, mam począć?!
 Wtem zadzwonił telefon z pałacu. Poskoczył Leciewicz i kłaniał się znowu inaczej, słuchał pogodniej, wreszcie, nie zamykając aparatu, odwrócił się do Bronka z gestami wymownie zachęcającemi:
 — Proszę, proszę do telefonu!
 — Przecie zastrzegłem, żeby o mnie nie wspominać.
 — Ale prosi kogokolwiek z wojskowych — pani hrabina!
 Nawet tak zatwardziały wojak, jak Pomian, rzucił się bez namysłu do głosu matki:
 — To ja, mamo — Bronek.
 Ekonom przez dyskrecję oddalił się do drugiego pokoju. Usłyszał tylko przygłuszony, lecz przenikliwy głos kobiecy:
 — ...Dziecko!...
 A potem niektóre słowa Bronka:
 — Zdrów jestem zupełnie. — — Wzięliśmy Kielce prawie bez krwi rozlewu. — — Dobrze. — — Nie zapominam, mamo.
 Przedłużała się rozmowa, coraz cichsza.
 Aż oderwał się wojak od telefonu i przeszedł się parę razy po pokoju, aby twarz rozedrganą doprowadzić do właściwego, marsowego wyrazu. To też był prawie groźny, gdy wyszedł przed dom i oznajmił towarzyszom broni:
 — No, mamy oba konie — darmo.
 — Należy się urzędowe od nas podziękowanie ojcu — zaproponował porucznik Grot.