Strona:Józef Weyssenhoff - Narodziny działacza.djvu/51

—   45   —

talerzu. Tak się zapamięta! w odczytywaniu, że aż Zimnicki trącił go:
 — Jadłeś już kolega śniadanie?
 — A prawda — nie. Dajcie mi tam cokolwiek.
 Zwrócił się do sterczącej nieopodal postaci, ale zauważywszy, że nosi długi surdut, strój przez służbę restauracyjną nieużywany, mniemał, że się omylił.
 — Przepraszam... kolegę. Szukam służącego.
 Pan Kotulski uśmiechnął się bez ironii, owszem przychylnie, i wytłómaczył:
 — Służbę mamy dzisiaj inną, zaufaną. A śniadanie zamówiliśmy jedno dla wszystkich: bigos po polsku — bifsztyk po angielsku. Menu parlamentarne. Czy dobrze?
 — Wszystko mi jedno — odrzekł pan Budzisz.
 A w duchu pomyślał:
 — Co za organizacya! Nie poznawano pana Apolinarego. On, który do niedawna uchodził za smakosza, wybierał długo zakąski po wódce, lubił rozprawiać o podsmażaniu i sosikach, określał temperaturę piwa i t. d. Teraz — zapomniał nawet o wódce, zbywał paru słowami kwestyę śniadania dla wyższych celów społecznych. Urósł istotnie na służbie publicznej.
 Pan Kotulski był już w połowie swej przemowy przygotowawczej do wielkiej akcyi, którą za parę godzin mieli obecni sankcyonować solidarnie swymi podpisami w mieszkaniu Gwiazdow-