Strona:Józef Weyssenhoff - Jan bez ziemi.djvu/282

—   280   —

mego służącego — dajcie butelkę Pommery drapeau américain.
 — Nic się tu nie zmieniło od przeszłego roku, ale może dlatego właśnie u ciebie się zmieniło? — przystępował Robert okólnie do sprawy jeszcze ważniejszej.
 — Ja spoważniałem znacznie. Staram się dojść do jakiegoś przecie majątku.
 — Chwalebnie, bardzo chwalebnie. Ale nie grasz w karty?
 — Ani mi się śni. Chcę tylko rozszerzyć pole działania i możliwości zarobku. Wyjadę gdzieś daleko.
 — Może do Berlina? — zapytał żywo Robert.
 — Gdzież tam! Zupełnie inny mam projekt. Jestem w ministerjum spraw zagranicznych i staram się, aby mnie przyłączono do poselstwa polskiego w Stanach Zjednoczonych.
 — Cóżto znowu za projekt! — skrzywił się pan Robert.
 — Tam się złoto przelewa. I tam swą pracę, o ile dobra i silna, można sprzedać korzystnie.
 — Powiem ci, Janku, że to jest nawet w sprzeczności z twojemi pryncypjami. Opuszczać kraj, gdzie jest tyle do roboty i taka potrzeba ludzi zdolnych — to jakoś niebardzo — deklamował pan Robert argument, chwycony nie z własnego repertuaru.
 — Wyjadę przecie nie na zawsze, nie emigruję. Mogę nawet dorobić się tam i przywieźć złoto do kraju.