Strona:Józef Weyssenhoff - Hetmani.djvu/223

 Zarumieniła się, ale wcale nie z konfuzji; spojrzała mi w oczy z wyrazem gniewu i rozżalenia. Więc zaprzestałem tego tonu, może niewłaściwego i próbowałem inaczej do niej przemawiać kilka razy. Czy przystąpiła z Piastem do jakiego spisku? — —
 — Panno Zofjo! jam się przecie nie zmienił: Dlaczego pani ode mnie tak ucieka?
 — Nie uciekam wcale. Czy pan ma dla mnie jakie zlecenie służbowe?
 — Nie mam. — Ja mówię otwarcie, a pani udaje, że nie rozumie: ucieka pani, jeśli nie ode mnie, to od rozmowy.
 Wzruszyła ramionami — tak, czy nie? — Więc sądząc, że z nią najlepiej grać w otwarte karty, zapytałem:
 — Zależałoby mi ogromnie na tem, aby wiedzieć, gdzie przebywa ten stary pan, który towarzyszył pani wówczas?
 — Cóż to pana może obchodzić?
 — Bardzo pragnąłbym go zobaczyć. To mój krewny.
 — Pański? — nie wiedziałam. — — I mój także — dodała z godnością.
 — Więc widzi pani: jesteśmy przez niego spokrewnieni.
 — Wątpię.
 — Nie wspominał przypadkiem o mnie.
 — Nie.
 Odwróciła oczy, aby ukryć drżenie powiek. Nie umie bowiem kłamać.
 — Więc pani żadnej mi o nim nie chce dać wiadomości?
 — O kim?
 — O Wojciechu Piaście. Widzi pani, że znam go dobrze, z imienia i nazwiska.

211