Strona:Józef Weyssenhoff - Gromada.djvu/282

— 274 —

 A pan Józef został ze Stefanem i mówił z nim, już zupełnie pojednany:
 — Cóż zastałeś w Niespusze? harmider? — Owocny tam za ciebie gospodaruje?
 — Niema go już od dość dawna.
 — Więc w roli dziabie Durmaj, a w kuchni pietrasi ta... jakże jej tam?
 Czemski zamyślił się o czemś niby, czoło zmarszczył, ale widocznie się zarumienił.
 — Gadaj-że, chłopie! Cóż to myślisz, że ja święty kiedy byłem, albo że już jestem?! To mnie nie znasz!
 — Agatka wyjechała z profesorem.
 — Jakto: wyjechała? — to znaczy, że nie wróci?
 Czemski teraz wybuchnął hamowanym, nerwowym śmiechem:
 — Cała tam awantura. Ten Owocny, to osioł!
 — O tem jestem przekonany. Ale jakimże znowu bryknął konceptem?
 Zastałem w domu jego list, że... no, że się żeni z Agatką!
 To mu się rzeczywiście udało lepiej, niż agitacja w Mielnie. Cóż ty na to?
 — Ach, panie! uszczęśliwiony jestem! bo nie wiedziałem właśnie, jak się pożegnać z tą dziewczyną.
 — Nie masz z nią żadnego... przychówku?
 — Nie mam, na szczęście.
 — Więc cóż? — doskonale! wygrałeś na loterji paręset rubli i krowę.
 — To też odpisałem, że życzę szczęśliwego pożycia, że błogosławię! śmiał się Czemski nerwowo, bo i trochę wstydliwie.