Strona:Józef Weyssenhoff - Gromada.djvu/281

— 273 —

do stronnictwa pana Godziemby, nie wyznaję wszystkich jego zasad.
 — Masz rację, panie Stefanie; tęgi człowiek, ale pedant i abstynent.
 — To jego rzecz. Mnie obchodzi jego ogromna praca i siła woli, bardzo rzadkie u nas. On chce dobra kraju, a specjalnie ludu wiejskiego, o którym i ja myślę. Więc zasadniczo jest mi sprzymierzeńcem. Z takim nie można nie trzymać, bo za nim stoi zorganizowany zastęp, który jest dużą siłą, zastosowaną do naszych i do moich celów. Walczyć zaś z dodatniemi działaniami tej siły dlatego tylko, że nie od mojego obozu pochodzą — to, co najmniej, błąd w robocie postępowej.
 — Widzę, żeś kochany chłop i ćwik w dodatku, Stefeczku. Pozwolisz, że cię panem nazywać nie będę, a ty mi mów, jak sobie zechesz — — I spełnię nowy kielich, aby ci powinszować.
 Manieczka nadstawiała też swoją lampkę.
 Dosyć już, córuś. Koło szkła robota jest męska.
 — Chciałam tylko powinszować panu Stefanowi.
 — Daj mu łapkę, to go bardziej ucieszy, ręczę ci.
 I łapka została ucałowana już z ojcowskiego upoważnienia.
 — Kobiecym zaś wydziałem jest śpiżarka i kuchenka. Idź, Maniuś, dopilnować, abyśmy dobrą mieli wieczerzę.
 — Prawda! — powstała ochoczo Mańka z pełnemi szczęścia oczyma.