Strona:Józef Weyssenhoff - Gromada.djvu/279

— 271 —

 — Cóż, Maniuś? — rzekł siadając — jakże ci wchodzi to wino?
 — Dobrze — odpowiedziała swobodnie — ma jeszcze więcej bukietu, niż rok 1805-ty. To chyba z naszych najlepsze.
 — O, widzi pani — zawołał uradowany Broniecki — wyparłbym się jej, gdyby się nie znała na winie. — Ale teraz pan gadaj, coś przez te dni porabiał: Byłeś w Lublinie, u ojca? — Poznałem go, wiesz pan? Tuszę sobie, że mi płaci wzajemną przyjaźnią.
 — Wiem. — Ale nie byłem teraz w Lublinie — pojechałem do Modrzewca.
 — Proszę! — do Jerzego? —
 — Tak. Sprzedałem Niespuchę panu Godziembie na szkołę rolniczą dla włościan.
 — Doprawdy?! Na warunkach, które omawialiśmy razem w Modrzewcu jesienią?
 — Tak jest. Wymówiłem sobie tylko miejsce w zarządzie dla siebie i dla mego przyjaciela, Stanisława Wintera.
 — A reszta? Plan, kierunek... według życzenia Godziemby i tamtego towarzystwa? — badał Broniecki z rosnącą radością.
 — Tak. Doszedłem do przekonania, że nikt lepiej, niż oni, nie zużytkuje ziemi i nie poprowadzi tej instytucji.
 Broniecki, że to miał w herbie serce na talerzu, ku przyjaciołom skłonne, a siedział obecnie przy wybornem winie, rozrzewnił się i wyciągnął rękę do Czemskiego:
 — Winszuję ci, panie Stefanie. Widocznie je-