Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/289

—   283   —

polscy słuchali w osłupieniu. Dopiero po chwili odezwał się Joachim:
 — Skąd-że im się to wzięło? — do południa robili ochoczo.
 — Na południe przyniosło do nas Osińskiego. Ćwok taki, złodziej, w kreminale był — a tera ich delegat!
 — Dlaczegóż ten delegat do mnie się nie zjawił? — zapytał Edwin.
 — Mówiłem: nie zawracajcie nam głowy — idźcie do dziedzica, może pan dziedzic będzie zgodny na warunki. A on do mnie: Nasampierw strajk! rozkaz! — niby oficer gada do swoich. Parszywiec taki!
 — Czy to Żyd?
 — Żyd ci on może nie jest, ale taki samy.
 — Zawołajcie do mnie tego delegata — rzekł Edwin energicznie.
 — Nie przyjdzie, panie dziedzicu. Już ja go wypychałem.
 — No, to ja pójdę do nich. Idźcie, Siejka, i powiedzcie, że zaraz tam będę. Niech się zbiorą.
 — Słucham pana dziedzica — rzekł i odszedł.
 Edwin zajrzał do domu i wkrótce powrócił na ganek, gdzie zastał Joachima trochę zaniepokojonego.