Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/203

—   197   —

mu z zaufaniem wszystko, co jej przez głowę przechodziło.
 — O co to pan się posprzeczał ze stryjem w dzień wilji?
 — Nie posprzeczałem się, mówię ci; tylko musiałem zaznaczyć, że nie zupełnie się z nim zgadzam. A nie lubi stary, żeby mu przeczyć. Mówiliśmy o Żydach.
 — Także jest o czem, w dzień wilji!
 — On zaczął. — A ty lubisz Żydów, Lodziu?
 — A pan? — zapytała przez ostrożność, bojąc się utracić nawet szczyptę sympatji swego władcy.
 — Ja? — nie bardzo. Ale traktuję ich, jak ludzi.
 — Ludzie to oni są, ale osobnego gatunku.
 — To jest, że ich nic cierpisz? — Przyznaj się — mnie to obojętne, tylko ciekaw jestem twojego uczucia.
 — Ja tam wolę nawet Moskala, albo Niemca. Nie zadawałam się z nimi bez potrzeby, ale czasem się którego spotkało z konieczności i wiem z opowiadań Wojennych. Moskal narozbija, nakradnie, a potem po pijanemu czasem ludziom porozdaje. Jeden oficer kozak dał mojej siostrze złoty zegarek; ani jej znał przedtem, ani potem! — tak sobie, z łaski na uciechę.