Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/132

—   126   —

ne. A więc już gospodaruje tam, i od samego rana.
 — Mówi Staropolski.
 — Ach, jakże mi miło!
 — Dzień dobry pani — muszę zaraz z nią się zobaczyć.
 — Mam przyjechać do pana?
 — Nie; ja zaraz zjawię się u pani.
 — Oczekuję z niecierpliwością.
 Wsiadł w dorożkę i przejechał na ulicę Lubą.
 Miał jeszcze w kieszeni klucz od kancelarji, więc przeniknął do niej bez niczyjej pomocy. Z sąsiedniego pokoju zamkniętego ozwał się głos wesoło podniecony:
 — Zaraz, za sekundę będę gotowa.
 Rozglądał się tymczasem po kancelarji, której nie poznawał. Drzwi i okna ozdabiały kotary „bleu électrique“; oprócz biurka, którego nie ruszono z miejsca, igrały po pokoju mebelki i graty wielobarwne; zapach politury i tytuniu, który tu dawniej panował, wygnany został przez perfufny Marusi.
 Wkrótce i ona sama ukazała się w pseudochitonie, używanym zapewne na scenie do klasycznych tańców, który teraz służył wspaniale za szlafrok. Włosy jej bardzo jasne, przetkane metalicznymi płomieniami, niby palący się len, przystrajały ciężkim hełmem główkę radosną.