Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Trapezologjon.djvu/52

 — Nielitościwy jesteś — rzekł ojciec.
 — Doprawdy Henrysiu — szepnęła matka — ja już rąk nie czuję...
 — Ale chère maman — podchwycił pan Henryk — drugi raz może nam się podobny zbieg okoliczności nie trafi... trzeba korzystać... ręce przebolą... a z siedmiu duchami na pokucie siedzącemi się zetknąć, to coś znaczy... Śmiało, a zdaje mi się, że to pójdzie nam łatwiej coraz, jużeśmy się wdrożyli.
 — Ale zapewne — rzekł Nieklaszewicz, który zdawał się doświadczać w tem jakiejś gorączkowej przyjemności, bo twarz mu się paliła z jednej strony wypieczonym rumieńcem — pójdzie jak z płatka...
 — Siadajmy! siadajmy!!
 — Tyran jesteś! — dodał podkomorzy — mais il faut passer par tout ce que vous désirez — zaczynajcież.
 Po kilkuminutowem naprężeniu sił woli czterech osób otaczających stolik, trzecia noga kichnęła. Grzeczny zawsze podkomorzy pospieszył zawołać: na zdrowie!...
 — Upadam do nóg... niegodzien jestem! niegodzien!
 — Kto jesteś duchu? — pospieszył formułą zwykła spytać dowódzca...
 — Ja?... Piotr!...
 — Kim byłeś Pietrze za życia?...
 — Nieszczęśliwym żebrakiem! — wyjąknął głos z pod stołu.
 — A fi! un mendiant! — krzyknęła panna Celestyna — mais que voulez vous qu’il dise.
 — To najciekawsza rzecz w świecie — przerwał pan Henryk — na Boga, życie żebraka! poetyczna karta! nie przerywajcie! cały romans. Pietrze! — zawołał — opowiesz nam życie swoje.
 — Ale jakże może być — zawołał oburzony podkokomorzy — w jednym stoliku hrabia, szambelan... i żebrak! to niepodobieństwo!...