Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sieroce dole.pdf/386

i ręką nań skinęła. Była to pani Adolfina Dramińska z mężem, a przybywająca, dla porady lekarzy. — Na jej twarzy nawet znać było chorobę i znękanie... oczy tylko niebieskie, żywe dawnym ogniem błyszczały... Martynian podbiegł ku nim
 — Wszak pan tu podobno mieszkasz? zapytała go Adolfina...
 — Tak jest...
 — A! to dobrze... siadaj z nami, jedziemy do hotelu, objaśnisz nas i pomożesz w wielu rzeczach.
 — To łaska Boża żeśmy Babińskiego w ulicy spotkali! westchnął mąż — wiele nam to oszczędzi kłopotu. —
 Posłuszny Martynian, rachując że i jemu się to na coś przydać może, siadł i towarzyszył do gospody.
 Już gdy Dramiński zajmował się rozpakowywaniem i dyspozycyą obiadu o który mu bardzo chodziło — Adolfina wzięła go na bok.
 — Pan tu jesteś dla Lusi? przyznaj się, rzekła...
 — Ależ pani... nie widziałem jej zblizka ani razu.
 — A z daleka?
 — Raz w kościele.
 — Więc Mieczysława niema? nie wrócili?
 — Zdaje mi się że nie.
 — Powinni być lada chwilę. Ja jestem chora, mam w nim zaufanie, spodziewam się że mi porady swej nie odmówi.
 — Niech pani weźmie dra Variusa, toć przecie najsławniejszy ze wszystkich... zawołał Martynian.