Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sąsiedzi.pdf/394

 Nuż z płaczem ściskać pańskie nogi, a gdy zobaczył Strukczaszyca ubogo odzianego, powożącego się bez woźnicy, stary sługa aż ryknął.
 — Niéma nikogo we dworze? — zapytał Hojski.
 — A któżby miał być? Jedna panna tylko.
 — Jedź dla bezpieczeństwa przodem; z nikim się spotkać nie chcę — rzekł Strukczaszyc.
 Pośpieszył posłuszny Morawiec, choć ostrożność ta zdała mu się zbyteczną, bo p. Blandyna tak wolę brata szanowała, jakby on tam sam był jeszcze.
 Na dany znak zajechał Strukczaszyc; wzięto konia i sanki; wszedł do sieni, a z niej wprost do pokoju siostry.
 Zobaczywszy brata, p. Blandyna omało nie omdlała ze strachu i z radości. Lecz jakże ten stary brat był różnym od uciekającego ztąd przed rokiem! Zestarzały, osiwiały, odziany nędznie, z wyrazem goryczy i bólu na twarzy, obudzał litość więcej niż strach.
 — Ot widzisz asindźka — rzekł poruszony — przyjechałem dowiedzieć się do ciebie.
 — Sama jesteś? — zapytał.
 — Widzisz.
 Potoczył oczyma.
 — Mów mi — mruknął.
 — Boję się — odezwała siostra.
 — Gdzie oni są?
 Na to pytanie p. Blandyna zrazu szukała odpo-