Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sąsiedzi.pdf/309

 Szkoda ludzi! Niech tną! Będziemy i my coś cięli.
 Ostatnie wyrazy zamruczawszy niewyraźnie, wszedł do dworu Tu rzucił się na krzesło przy stoliku, podparł na łokciu i tak pozostał w niemem osłupieniu. Panna Blandyna sama mu przyniosła kawę, której nie tknął.
 — Nie mogę! — rzekł krótko.
 Komornik, ubrawszy się, wpełznął do pokoju Był widocznie gniewny.
 Zdala aż tu dochodził huk walącego się drzewa.
 — A to panie chwat pan sędzia — począł mruczeć stając u stolika.
 Strukczaszyc nic nie odpowiedział. Po chwili odezwał się:
 — Kazałeś acan zaprzęgać?
 — A po co?
 — Po urząd?
 — Cóż to las i pnie pouciekają? — rzekł Kaczor. Niéma się co śpieszyć. A pan chce, żeby mnie złapali na drodze i jeszcze poczęstowali. — O! nie!
 Hojski popatrzał nań pogardliwie i krzyknął na chłopca:
 — Morawca wołaj!
 Ekonom, który był w ganku, stanął zaraz w progu.
 — Co jaśnie pan każe?
 — Komornik się boi: jedź acan do urzędu; powiedz co tu zaszło, — niech zjadą.