Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sąsiedzi.pdf/292

 Dziś, jutro nam dwie wioski, słyszę, Strukczaszyc ma tradować.
 — Proszę? — tylko dwie? — odezwał się Czemeryński — a Łopatycz nie?
 Ekonom, zbity z tropu, nie wiedział co odpowiedzieć.
 Trwało milczenie minut kilka.
 Sędzia się zdawał namyślać.
 — Co jaśnie pan każe? — zamruczał Śliwka.
 — A, nic — rzekł Czemeryński — nic. Tylko, ja, nim oni mnie zatradują, chciałbym im też dać byka za indyka. Dawno o tem myślę.
 Ekonom słuchał ciekawie.
 — Acan wiesz — mówił sędzia zwolna — że ten las na dyferencyi, to ukochane dziecko p. Strukczaszyca. Tam chłopom nawet po susz jeździć nie wolno. Śliczny las.
 — A już to sosny, choć na maszty! — dorzucił Śliwka. — Co las to las! Pięćdziesiąt lat w nim może nie postała siekiera!
 — Otóż, uważaj, mój Śliwka — dodał powolnie Czemeryński. Ile ty ze wszystkich wiosek, nim je zatradują, możesz mi dać ludzi z siekierami?
 — Z siekierami! — powtórzył Śliwka, niedobrze rozumiejąc.
 — Tak, z siekierami — mówił sędzia.
 Ekonom począł liczyć, pomagając sobie palcami.