Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sąsiedzi.pdf/22

 — A, niech idzie! niech idzie. Ja jej rad jestem — rzekł, patrząc w okno Strukczaszyc.
 — Co-bo panu bratu się stało! zdumiona przerwała, panna Strukczaszanka. Siano i na pokosach i w kopach.
 — Niech je licho porwie — zawołał gospodarz. Co mi siano!
 Było to tak niezrozumiałem dla siostry, że aż ramionami ruszyła.
 — Dałbyś-bo brat pokój, licho wyzywać. To się nie godzi.
 W tej chwili zagrzmiało w dali, Strukczaszyc ręce zatarł, a panna przeżegnała się.
 — Ot lepiejbyś asińdźka poszła i kazała kadzie pod rynny popodstawiać na wodę deszczową, bo po tem będzie kweres o miękką wodę, a dziś ulewę nam Pan Bóg da, co się zowie.
 — Co-bo pan brat prorokuje takie rzeczy. Może chmura przejść bokiem.
 — Ja nie chcę żeby bokiem przechodziła, zakończył stary.
 Wtem błyskawica jaśniejsza niż poprzednie rozświeciła nagle pokój cały, i prawie natychmiast rozległ się potężny łoskot piorunu.
 W szyby okien poczynały bić ogromne krople deszczu, — ciężkie, zwiastujące nadchodzącą już ulewę, wicher i gromy.