Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sąsiedzi.pdf/21

 — Proszę ojca kochanego, począł ranny, ja-bo nawet nie wiem czy Łopatycki który, czy nasz. Rana nie głęboka; niéma o czem i mówić.
 — Zawsze krew — odparł Strukczaszyc — a za krew i to jeszcze szlachecką, musi popłynąć krew. To nic nie pomoże.
 Mówił to z flegmą, ale z taką stanowczością, że się nawet opierać mu nikt nie śmiał.
 — O tem-bo niéma co i mówić — powtórzył cicho p. Erazm.
 — Tak — ale ludzie widzieli i gadać będą — rzekł Strukczaszyc. Dziś tam w Łopatyczach wielki tryumf nad nami zapijać będą. Hm! hm! Śliwka dostanie konika w podarku, a Bracki pasik i sukno na kontusz. Ludzi popoją. Niech się cieszą — póki my za swoje nie oddamy.
 Bo — oddamy, jak Bóg na niebie. Oddamy — rzekł Strukczaszyc.
 Mrok był coraz gęstszy w izbie, lecz z dalekiej chmury na zachodzie poczynało błyskać i kiedyniekiedy blade światełko błyskawicy rozświecało izdebkę.
 Panna Strukczaszanka, która i nie lubiła burzy i obawiała się jej, zażegnywała ją, pocichu coś szepcząc.
 — Tego jeszcze brakło — odezwała się, żeby na noc burza przyszła.