Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sąsiedzi.pdf/20

i wlazłby mi pod stodołę — na to niéma rady! Bronić się muszę!
 — Ja-tam na te rzeczy, proszę ojca dobrodzieja, rzekł cicho Erazm, rozumu nie mam — ale....
 — I, póki ja żyję, mieszać się też do tych spraw cale nie masz potrzeby. Po co? na co ci było leźć, palce kłaść między drzwi, — mówił Strukczaszyc — jak mnie na świecie nie stanie, rób sobie co zechcesz, lecz póki ja żyję, zostaw to mnie.
 — Kiedyż-bo się tłukli, aż strach! począł Erazm.
 — A tobie to co szkodziło że się oni tłukli? odparł zimno stary. — Niech się świat poleruje, niech się chamy za łeb wodzą, ażebyś ty miał poczciwą krew szlachecką rozlewać....
 Zżymnął ramionami stary.
 — Przecieć to ludzie — rzekł pocichu Erazm.
 — Jacy ludzie? — przerwał Strukczaszyc nieco goręcej i splunął.
 Odszedł kilka kroków zamyślony ku oknu. Korzystając z tego, ciotka się zbliżyła z namoczonym w winie płatkiem.
 — Krew z rany nie płynie? — zapytała pocichu.
 — Zdaje się, że nie — szepnął leżący.
 — Ale na stłuczeniu trzeba płatek odmienić.
 Zabierała się do tej operacyi, gdy, od okna się odwróciwszy, Strukczaszyc zapytał:
 — Nie widziałeś, nie poznasz który cię-to kosą smagnął?