Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ramułtowie.djvu/39

starannie tynkowanych, jeszczeby się chętnie za mąż wydała, gdyby znalazła pretendenta...
 Nic nie robi tylko się stroi... szczebiocze... wieczorem gra, a rozpada się nad swym ukochanym gagatkiem.
 Staruszka pogroziła na nosie Lelii.
 — Widzisz jaka ty jesteś złośliwa... odmalowałaś ją karykaturalnie — a powinnaś była wiele przebaczyć, choćby dla tego, że syna tak kocha.
 — I tak go psuje! dorzuciła Lilia — moja babciu! Nieznośna baba!
 Hanna się uśmiechnęła.
 — Ale très comme il faut?
 — Jak najbardziéj comme il faut, nawet jest damą gwiazdzistego krzyża... i bywała na dworze — rozśmiała się Lelia. Mówi w salonie o wszystkiem o czém się w salonach mówić zwykło, z wielkim talentem, aby się nie wyrwać z niedorzecznością — a nie umie nic... Czytają za nią, uczą się, dowcipkują drudzy; ona gotową naukę, lekturę i dowcip chwytać jak zgotowane potrawy przy obiedzie, i tém żyje.
 — Jaka ty jesteś złośliwa! powtórzyła babcia śmiejąc się — pfe! moja Lelciu, powinnabyś się wyspowiadać.
 — Cóż potém kiedy jutro znowu, gdy śmieszność znajdę, nie wytrzymam, bym się z niéj nie śmiała, zawołała Lelia.
 — No! to już ja tego nie chcę... wstając odezwała