— Ja jestem czém byłem — rzekł wzruszony Sylwan — a panna Hanna, dzięki Bogu, jest moją dawną, odzyskaną polską dziewicą... nie zaś fanatyczną i namiętną sekciarką.
— Mogłeś mnie pan o to posądzić?
— Otoczona pani jesteś siecią téj propagandy, co restauruje katolicyzm słowem a rzeczą go obala... sądziłem, żeś się dała pięknym ich słowom uwieść.
— Nie — milczałam, bo walka słów jest mi wstrętna, ale w duszy zostałam z moją wiarą dziecinną... nie należymy więc do dwóch obozów i razem przecię iść możemy.
— Ale — zawołała nagle stając — niech się to raz skończy! niech wszelkie niepewności ustaną... Proszę pana abyś się jutro starościnie i ojcu oświadczył.
Sylwan osłupiał...
— Pozwalasz pani?
— Każę!
— A jeśli... mnie odrzucą...
— Ja wam rękę moją daję, idziemy razem... odpowiedziała Hanna — nie mogą bez méj woli mną rozporządzać, a ja mam odwagę w obec całego świata powiedzieć: — jestem twoją.
Rozpromieniony Sylwan całował podaną mu rękę, a Herman poglądał na to z daleka, gdy starościna, która także z pod okularów w tę stronę zwrócone miała oczy, przywołała Hannę.
Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ramułtowie.djvu/271
Wygląd
Ta strona została uwierzytelniona.