Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ramułtowie.djvu/272

 Staruszka była drżąca, smutna i widocznie przestraszona.
 W drugim końcu salonu prawie współcześnie łysy Oleś naglił Lelię o przyjęcie pierścionka napowrót...
 — Ostatecznie powiadam panu, jeśli się ślub nasz ma odbyć kiedy, odbędzie się razem ze ślubem Sylwana i Hanny... inaczéj nigdy...
 — Ale Hanna! jać przecię jéj przymuszać nie mogę...
 — Nie stawaj pan na przeszkodzie tylko...
 Oleś się mocno zmieszał. W téj chwili Lelia mu wskazała stojących na uboczu Sylwana i Hannę... która mu rękę podawała. Nie słysząc nawet co mówili, można się było domyślać między nimi zgody i jakiejś zmowy... Pan Aleksander popatrzał na starościnę.
 — A babunia? szepnął.
 — Babunia jest słaba, ale dobra... na jéj sercu polegać można... będzie się obawiała trochę i — zezwoli...
 — Patrzaj-no pan, kochany hrabio — szepnął Dołęga Hermanowi: dzisiejszy wieczór zakrawa na walną bitwę... starościna ma przeczucia i bardzo niespokojnie spogląda.
 — Cicho!... odparł Herman — my nie powinniśmy nic widziéć i niczemu przeszkadzać. Pan baw starościnę, ja będę czuwał nad ogólnym porząd-