Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ramułtowie.djvu/118

 — Mam ci jedną dobrą radę do dania. Stara hrabina ci się wdzięczy — czemu ty tego na seryo nie bierzesz... To jak uszył dla ciebie...
 Lubicz się skrzywił.
 — Czyżem już nic innego nie wart!
 — A cóż ty chcesz? Majątku nie masz... cały twój posag trochę sprytu i młodość... hrabina wcale nie źle wygląda jeszcze... majątek znaczny i kolligacye.
 — A syn?
 — Syn! głowa przewrócona... zużyty, wyczerpany... Kto wie czy długo pociągnie...
 Lubicz nic nie odpowiedział.
 — Chcesz, to ci pomogę?
 — Ja myślę, że gdybym się ryzykował i bez pomocy bym może tego dokazał.
 — Ale by ci ułatwić można i przyśpieszyć.
 Przeszedł się Lubicz po pokoju z miną kwaśną.
 — Sądziłem, szepnął, że mi do czego innego zechcecie podać rękę... umiałbym się odwdzięczyć...
 Dołęga pogardliwą zrobił minę.
 — Hej! słuchaj — przerwał — o tém nie marz nawet... to rzecz nie możliwa... na toby potrzeba cudu. Jakby Hanna miała iść za człowieka bez pozycyi i majątku, wybrałaby Sylwana.
 Na to nieodpowiedział nic zagadnięty...
 — Gdybyś chciał usłużyć ogólnéj sprawie — dodał śmiejąc się Dołęga, mógłbyś jeszcze inaczéj