Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Przygody pana Marka Hińczy.djvu/301

 — Krusiu! — rzekł — jak ty mnie kochasz: gadajmy otwarcie. Nastraszyłeś mnie tą ciepłą wodą, bo ciepłéj znosić nie mogę, aż mi się zrobiło markotno.
 — Pocóż darmo gębę studzić, kiedy asindzieja nie przekonam?
 — Dlatego gadaj: to nic nie szkodzi.
 — Powiedziałem com miał, asindziéj słuchać nie chcesz; cóż tu więcéj chcieć?
 — Roztłómacz się.
 — Krótko i węzłowato: asan stary i chory, ona młoda i filutka, coto będzie za małżeństwo? Gdzieżeś jegomość na te czasy swój rozum schował, żeby tego nie widzieć?
 — Nie; bo to widzisz — odparł Łowczy — takie generalia: stary, młoda, nic nie dowodzą: loci communes. Przecie się starzy żenią... est modus in rebus.
 — A no, no! modus, będzie waszeci modus! — zawołał, śmiejąc się Kruk.
 — Ależ po zaręczynach przecie! — dorzucił Łowczy rozgniewany.
 — No, to co? mało ludzi sobie pierścienie odsyła? Mało ich odchodzi od ołtarza? a nie lepiéj to niż skutemu chodzić całe życie. Asindziéj żyłeś górą lat sześćdziesiąt.