Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pan z panów.djvu/98

 Toni udał zdziwienie.
 — Nie rozumiem! rzekł.
 — Ale, proszęż cię? — mówił stary — onaby się na śmierć zanudziła z nim... Potrzebuje świata, życia, zabaw, wesołości, u nich tego nie masz wcale i nigdy nie będzie!
 Gospodarz popatrzał i umilkł — nie nalegał więcej. — Zaledwie odszedł, gdy hr. Sławek, wesoły, bo mu się udało komuś psotę wyrządzić i próżność swą zaspokoić, poklepał go po ramieniu
 — Pułkowniku! sposobi się wesele! — zawołał, pójdziemy mazura...
 — Gdzie?
 Sławek mrugnął oczyma wskazując właśnie tańcującą parę.
 Stary ramionami ruszył.
 — Wszyscy są pewni, że hr. August zakochany — mówił dalej — to bije w oczy! Nigdyśmy go takim nie widzieli.
 Nie wydobył ani słowa z pułkownika i odszedł. Samulski był pochmurny i zły...
 Drugi ten wieczór był potwierdzeniem tego, co już pierwszego dnia wszystkich uderzało.
 Zdawało się nie ulegać najmniejszej wątpliwości, że hr. August — dał się wziąć.
 Toni był powodzeniem w pychę wzbity, chodził z miną zwycięzcy, śmielszy i zuchwalszy niż kiedykolwiek.
 Tego wieczora także przedłużono mazura, po nim hr. August, otoczony mężczyznami, pozostał w sali na żywej z nimi rozmowie, oczyma goniąc śliczną Bertę, która latała po sali jak ptaszek. W drugim