Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pan z panów.djvu/45

 — Ze mną przybyła do Augustówki, i miała posłać z zawiadomieniem..
 — Którego ja dotąd nie odebrałem.
 A więc zamieszkujecie tu?
 — Czas jakiś przynajmniej — rzekł August.
 — Znając kochaną siostrę Maryą, przerwał Samulski, domyślam się jakichś matrimonialnych projektów...
 Spojrzał bystro.
 — Byłyby zawczesne, rzekł August.
 — Ba! ba! myślisz Jezusowych lat czekać.
 — Nie chcę się spieszyć... Swobodę wolę...
 — Której ani używać ani nadużyć nie myślisz! — dokończył pułkownik. Na to jesteś za poważny i surowo wychowany.
 — Za co wdzięczen jestem matce... rzekł hrabia.
 Panien — mówił Samulski uparty — nie zabraknie tutaj. Są i piękne i bogate! Niestety i większa część ich, choć je natura lepiej od mężczyzn wyposażyła — odebrały wychowanie takie, iż darami bożemi przewyższając braci, wykształceniem stoją z nimi na równi. Takie lalki jak i oni. Trochę tylko więcej charakteru mają, energii i instynktu poczciwego.
 August słuchał ciekawie.
 — Ja, żołnierzem byłem i jestem, mówił wuj, uczyć się nie miałem czasu ni sposobności — jestem biednym autodydaktem, ale gdy patrzę, na co zeszło u nas wychowanie mężczyzn — i kobiet! smutek mnie ogarnia. Miałem próbę, czem są panowie! Kobiety są umysłowo wyższe od nich daleko, a jednak w porównaniu do naszych dawnych — co za lalki! Mają wszystkie talenta potrzebne do salonu, francuzczyznę wcale