Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pan z panów.djvu/29

 Wszyscy potakiwali.
 Sławek, który chciał mieć udział w rozmowie, wstał z krzesła i podszedł ku księciu — wdzięcznie się śmiejąc i przybierając antinousowskie pozy.
 — Nie wiem, czy kto z was widział go! Nie jest piękny — ale dzielny! Oko bystre, twarz — charakterystyczna. Gdy zechce, podobać się potrafi.
 — Gdyby nawet brzydkim był — westchnął Zenio — którażby go kobieta nie życzyła sobie?
 Musiał pomyśleć o starszej swej córce. Inni, choć mieli córki i kuzynki, tak zuchwałej myśli pewno nie odważyli się powziąć.
 — Słuchaj, Sławek — począł Zenio — ty go znasz, na ciebie więc spada obowiązek wciągnąć go! Rozumiesz! Polowanie! obiadek! coś takiego! Niech się długo nie dziczy. Jakkolwiek imię nosi, ale wchodzi tu... powinien sam pierwszy szukać stosunków a ty mu je ułatwić.
 — A! — zaśmiał się Sławek — czy i swatem mi być każecie?
 Pokryto śmiechem przypuszczenie to — wszyscy się czuli znużeni.
 Bercik ziewnął.
 Zenio, który ciągle leżał jeszcze z wyrazem błogiego uspokojenia po dobrze strawionym obiedzie, zadzwonił o wodę sodową.
 Przyniesiono ją zaraz. Korzystając ze zręczności Sławek, który bezkarnie jadł i pił, co spotykał — nalał też jej sobie.
 Książę zażądał pół szklanki, był wielce pieczołowity o dość kruche zdrowie.
 Przerwało to dalsze znęcanie się nad hrabią Au-