Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pan z panów.djvu/108

 — Pozakładali w Augustówce diabli wiedzą co — zawołał Toni — ochronki, szpitale, czytelnie. To są fantazye, które lud psują i bałamucą.
 — Mało tego jeszcze, wyrwał się z kąta zakryty cieniem jegomość. — Kasa oszczędności, bank pożyczkowy, wszystkie te demagogiczne instytucye, które nas na to wystawiają, że my się wydajemy ludziom zacofani. A do czego się to zdało? Aby potem lud nasz rozpieściwszy się, znajdując, że mu tu wszystkiego mało, wędrował do Ameryki. Radykały i po wszystkiem.
 Kilka westchnień nastąpiło po tym wymownym głosie boleści, przeciw któremu nikt nie protestował.
 — Wieleśmy się po nim spodziewali, gdy nam go oznajmiano — rzekł Toni — ale przewidzieć, co ze sobą przyniesie, nie mógł nikt — to klęska!
 — Mijam to — odezwał się Zenio niedbale — boć wreszcie możeby można wpłynąć na niego i pokazać mu, gdzie idzie i że za daleko się posuwa — ale całe jego obejście się z nami?
 Toni w głos powtórzył.
 — Tak, obejście się z nami! tak! w istocie — Cela n’a pas de nom!
 Nikt nie podniósł tej kwestyi, a Toni w końcu sam czuł się obowiązanym jaśniej wytłumaczyć. Obejrzał się pilnie po kątach, czy są — w kółku swoich.
 — Nie wiem, czy sobie przypominacie, — rzekł, albo czyście to obserwowali, ale na tem polowaniu z tańcami u mnie. No! prosiłem go tak, że przybył... Wielka łaska. Całe dwa wieczory nie odstępował Berty — to było uderzającem, tak bijącem w oczy.