Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pamiętnik panicza.djvu/225

 — Zagramy? spytał.
 — Chętnie...
 Kazano podać stolik. Patrzę, poszedł do szafy i wydobył z niej ogromną swą garścią jedną i drugą kupę austrjackich dukatów, wysypując na stół.. Na wierzch garść tysiącreńskowych biletów. — Podano karty — nimeśmy siedli, panna spojrzała na stolik i pobiegła...
 W kilka minut wraca z zieloną sakiewką, pełną złota.
 — Jakto? zapytałem zdumiony — pani gra?
 — A! z nudy! gotowam na wszystko — zawołała śmiejąc się i zabierając miejsce. Wlasch ją w czoło pocałował.
 — Cóż ty wygrasz u mnie, rzekł, kiedy to wszystko twoje?
 Nie miałem przy sobie więcej nad parę set guldenów. Stefan stanął z daleka, zrobiwszy minę dziwną.
 — A pan? zapytał go Nabob.
 — Ja... będę patrzał...
 Aria nagliła już aby co prędzej ojciec ciągnął i postawiła kupkę dukatów... Niewiedziałem jak postąpić — na pierwszy raz stawię pięćdziesiąt...
 — Jakto? tylko pięćdziesiąt? pyta szydersko moja sąsiadka.