Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pałac i folwark 01.djvu/110

 — A co? — spytał.
 — Czekam żebyś tę kabałę skończył, bo jest bardzo ważna rzecz... tajemnica... do zobopólnego porozumienia... — stylizując już nieco rzekła cicho Klara.
 — Ja dopiero zaczynam! — zawołał Ostójski, — więc cóż? kura zniosła szare jajko? Ciele zdechło? co?
 — No, nie obracaj w żarty rzeczy nieznanej, — uroczyście dodała siostra, — rzeczy ważnej, wielkiej, której doniosłości umysł twój ani dościga, ani się dorozumiewa.
 — E! do kata! to chyba koń zdechł! — żartobliwie mruknął Ostójski.
 — Jesteś istotnie nielitościwy z tem swem lodowatem szyderstwem — tu idzie o Zosię...
 Ledwie tych słów domówiła, ojciec się zerwał rzucając karty.
 — O Zosię? no cóż! gadaj! co!
 — Dajże mi w pewien szyk myśli me złożyć, — rzekła panna Klara.
 Ostójski milczał, ale z niecierpliwości bębnił palcami po stole.
 — Jest taka rzecz, — mówiła do ucha prawie panna Klara. — Mam swych przyjaciół i życzliwych w pałacu... mam swe ztamtąd wiadomości. Wiem z największą, ale to z największą pewnością — zatrzymała się — młody hrabia szalenie się w Zosi zakochał.
 Ostójski się roześmiał i ramionami ruszył. — No, to co?
 — Jakto? nie przewidujesz następstw? Nie widzisz nadciągającej chmury... morze burz które istnienie nasze zakłócić mogą? Jesteśli obojętnym na losy twego jedynego dziecięcia?