Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostatnie chwile Księcia Wojewody (Panie Kochanku).djvu/56

 — Wojżbunowie, M. Książę, ze strachu nikczemności robić nie zwykli.
 — Panie kochanku — rozśmiał się Książę — dalipan mnie wyzywacie?
 Wojski ramionami ruszył, ręce w kieszenie od kapoty włożył i stał wcale nieporuszony.
 — Książę mi grozisz?
 Miecznik czerwieniał coraz.
 — WMość mnie jątrzysz? Przecie koronaby z głowy Wojszczance nie spadła, żeby wyszła się nam pokazać.
 — Ani ona, ani ja sobie tego nie życzę — odparł Wojski.
 Książę się przeszedł parę razy po ciasnej izdebce, jak gdyby wcale tego do serca nie brał.
 — Panie Wojski, panie kochanku — odezwał się — wy tu tak na wsi siedząc, sam na sam z kurami i gęsiami, musicie czytywać dużo historyj starych?
 Szlachcic nie zrozumiał, popatrzył się na Miecznika i nie odpowiedział nic.
 — Hę? — spytał po chwili.
 — Bo ja właśnie myślałem, panie kochanku, czyście wy czytali tę ciekawą historyę o królu czy książęciu hiszpańskim, który był sobie upodobał ubogą szlachciankę kastylską. Otóż, panie kochanku, gdy raz i drugi dziewczyna się tyłem obróciła, a ojciec mu drzwi przed nosem zamknął, panie kochanku, książę się rozjątrzył, pogniewał i powiadają, fatalna jakaś z tego wypadła awantura.
 Wojski słuchał.
 — Tej historyi wprawdzie nie czytałem — rzekł — pierwszy raz o niej słyszę; ale, Mości Książę, co się mogło trafić w Hiszpanii, za barbarzyńskich jakichś czasów, dziś nikogo nie obchodzi. Dziśby takie książątko powlekli do trybunału, i jak Zborowskiemu łebby ścieli, alboby, jak dymitra, tego co porwał Halszkę Ostrogską, zabił pierwszy lepszy.
 Książę zaczerwieniał mocno.