Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostatnie chwile Księcia Wojewody (Panie Kochanku).djvu/137

abyśmy przyszli na pokoje, gdzie Wiśniowski musiał być, a powinien ją był poznać.
 Już tego wieczora nikt chwili nie miał spoczynku z powodu obawy o zdrowie Księcia Wojewody.
 Przed sypialnią, w której leżał, na salce pełno było, a choć niemal przecisnąć się mieliśmy trudność, taka cisza, że szelest sukni najmniejszy słychać było. Szeptano tylko do uszu, bo się nikt głośniej nie śmiał odezwać.
 Wchodząc spostrzegłem Wiśniowskiego zdala, i dałem mu znak. Przed siostrami rozstąpili się wszyscy, a doktor zaraz przybiegł się rozmówić z niemi.
 Gdy się Wiśniowski zbliżył, szepczę mu do ucha:
 — Spojrzyj na tę z sióstr, która słuszniejsza, a powiesz mi co ci się zda?
 — Cóż? w takiej chwili, każesz mi się młodej zakonnicy przypatrywać? — ofuknął z oburzeniem. Glinka, jak Boga kocham, tegom się po tobie nie spodziewał.
 Mnie też złość wzięła.
 — Ale, cóż u kaduka — zawołałem — kto powiedział, że młoda? co Waści w głowie? Idź i patrz! a potem będziesz sądził i wieszał!
 Zakręcił się Wiśniowski, poszedł z ukosa i blady do mnie powrócił wraz.
 — Przepraszam cię, Glinka...
 — To Wojżbunówna? — spytałem.
 — Tak jest — odparł — ale jak się to stało?
 — Palec Boży — rzekłem — któż potrafi odpowiedzieć jak się to stało? Bóg zrządził.
 Zamilkliśmy potrwożeni oba. Powiedziałem tedy sobie, że czy mi pozwolą czy nie, drzwi będę pilnował i do sypialni się wcisnę. Siostry wprowadzono zaraz, jam też za niemi wszedł.