Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na Polesiu T. 2.djvu/96

 Hrabiemu felczer opatrywać musiał rany, bo krzyk i łajanie głośne przebiło się przezedrzwi.
 Potem nieznużony człek począł wydawać rozkazy, wysyłać Autka, zwoływać parobków, łajać przychodzących — a wśród tego jęczał boleśnie. Nie przeszkadzało mu to o wszystkiem pamiętać — i nie folgować nikomu.
 Zapomniano tak dobrze o przybyłych kobietach, że wreszcie ekonomowa sama poszła się o jakieś upomnieć śniadanie. Nikt tu do ich bytności nie przywiązywał najmniejszej wagi.
 To nie bolało Steńki, bo wolała być opuszczoną.
 Około południa wszedł Antek, powołując Pakulską. Steńka pozostała znów sama.
 Z rozmowy i mruczenia za drzwiami nie słyszała nic, bo nie chciała podsłuchywać. Cóż ją to obchodzić mogło? Wzięła jednę z przywiezionych książek i czytać próbował, ale litery i wiersze całe biegały jej przed oczyma.
 W tem wbiegła Pakulska, oczy jej połyskiwały:
 — Panna do hrabiego! — zawołała.
 Steńka nie zrozumiała, przelękła się.
 — Panna, prędzej do hrabiego! — powtórzyła przysuwając się do niej.
 Jeszcze nie wiedziała, co pocznie Sumakówna, gdy Pakulska ją za rękę pochwyciła i gwałtem pociągnęła za sobą.