Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na Polesiu T. 2.djvu/191

cież nic nad to, że mi jest dobrze i — że ja się nigdy nie skarżę na nic.
 — Dobrze, dobrze — zamruczał hrabia — zabaw się z nią i niech jedzie. Żydówka sobie tony daje i odwiedza....
 — Panie hrabio — przerwała Steńka z uczuciem, gdy ja chodziłam boso, ona jedna litość miała nademną.
 — Jedna? — a ja? — odparł hrabia i poruszył się.
 Dał znak, aby odeszła.
 Steńka powróciła zmieszana. W pokoju siedziała nieodstępna Pakulska, przy której poufnie się rozmówić nie było można. Estera szepnęła, że mogłyby wyjść do ogrodu.
 Niestety, to co się w Skomorowie nazywało ogrodem, było zasadzone cybulą, marchwią, ogórkami, warzywem i biednemi krzakami agrestu i malin. Ścieżki pomiędzy kwaterami, wąziuchne, wydeptywały nogi dziewcząt, które tu codzień na kuchnią coś brać przychodziły, lub ziele dla krów wycinały.
 Jedyną ozdobą były przypadkiem wyrosłe maki i kilka wybujałych słoneczników. Hrabia nierozumiał ogrodu dla oka i przyjemności. Dla niego las go zastępował.
 Estera czuła instynktowo, że długo jej tu pozostać nie będzie wolno. Zaledwie wyszły w ogródek, zwróciła się do Steńki: