Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na Polesiu T. 1.djvu/78

mnie z uwagą. O twój los idzie... Nie posłuchasz mnie — zginiesz!!
 Ostatni wyraz, wymówiony z tragicznym akcentem — na który Ester rachowała — tak był dla Steńki niezrozumiałym, że się jej wydał żartem.
 Rozśmiała się smutnie.
 Ona zginąć! ona! Co to mogło znaczyć? Mogłaż ona bardziej jeszcze być zgubioną?
 — Co-bo ty prawisz! — odezwała się.
 — Ja? mówię ci prawdę — mówię ci — powiem rzecz straszną — poczęła Ester. I widząc, że wrażenia nie czyni, mimo wysiłku — zawołała:
 — Dziewczę ty... moje! Obudź się, obudź!
 — Ale co ci jest? czego ty chcesz odemnie? — powtórzyła onieśmielona nieco Steńka.
 Ester dopiero teraz intuicyą jakąś wyrozumiała, że biedne dziewczę przygotować należało do tego, co mu powiedzieć chciała.
 — Wiesz — rzekła poważnie, za rękę ją cisnąc, aby zmusić do słuchania i uwagi — wiesz, jak się źle twoim rodzicom dzieje?
 — A! a któż o tem lepiej wie odemnie! — szepnęło dziewczę.
 — Każdy człowiek ratuje się jak może — mówiła Estera.
 W nieszczęściu człowiek ostatnią oddaje koszulę, z głodu kradnie... Nie będę obwiniała twoich rodziców.