Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/88

 — Cóż z tego ciociu?
 — O! cóż ma być? pobierzecie się i będziecie żyć szczęśliwie jak w bajce, otoczeni mnóstwem ślicznych dzieci.
 — I bez chleba! — szepnęła Marja.
 — A wiesz co krajczy ciągle powtarza?
 — Wiem ciociu i wiem, że to mu na nic się nie zdało, ostatek Górowa zabiorą.
 — Nie zabiorą, bo Seweryn płaci...
 — Ale my tego przyjąć nie możemy — zawołała Marja.
 — To na dwoje, moja droga... albo przyjmujemy albo nie... Jeśli się żeni z tobą...
 — On ze mną! Ciociu, cioteczko, pomyśl, odebrać mu swobodę, majątek i dać mu w zamian...
 — Marją, którą kocha...
 — Cóż ta Marja! moja ciociu! dwa ubóstwa w miejscu jednego.
 Osławiona, prześladowana, wyśmiana — i spuściła głowę smutnie.
 — O! gdybym była, czem być mogłam, bogatą dziedziczką, jakże szczęśliwą, jak szczęśliwą... rzuciła bym się ku niemu...
 — To tylko chciałam wiedzieć z pewnością — zawołała Scholastyka — podawajcie poziomki, chodźmy do pokoju... Służę pannie Marji.
 — Jeszcze chwilkę, niech się uspokoję...
 — A! więc jesteś niespokojna? biedaczka! Musimy przecież wyjść...
 Marja w duchu myślała:
 — On mówi, że mnie kocha... ale to fantazja młodego człowieka, to nie jest gwałtowne, wielkie, silne;